Getuigenis Diego García

"Ik denk dat ik 11 jaar oud was toen ik bij mijn oma thuis een Bijbeltje vond. Het was het Nieuwe Testament. Dat was het eerste contact met het Woord van God. Ik las de Evangeliën maar raakte teleurgesteld."

Voor Diego brak er een moeilijke tijd. Hij had veel vragen en twijfels, en antwoorden bleven uit. Vooral door een vers uit het Mattheus Evangelie (10:37) voelde hij zichzelf afgewezen: "Hoe zou ik een God die ver van mij af staat meer kunnen liefhebben dan mij naaste familie? Dat kon en wilde ik ook niet."

In zijn tienerjaren nam de vertwijfeling almaar toe. Diego bestudeerde in die tijd filosofen als Kant en verdiepte zich met name in het existentialisme, een stroming wier aanhangers geloven in de vrijheid en verantwoordelijkheid van het individu om zijn eigen leven vorm te geven. Diego: "Ik besloot te leven alsof God niet bestond." Het was, zo vertelt hij achteraf, een periode van grote eenzaamheid, bitterheid en vooral leegte.

Toen hij negentien jaar oud was had Diego een spirituele ervaring. "Ik zocht een plek om er rustig te zitten en na te denken. En omdat ik van mijn worstelingen, twijfels en mijn problemen verlost wilde worden, vroeg ik of ik in deze kerk tot de maagd Maria mocht bidden. Ik had afstand genomen van de Vader en dus zocht ik - dat is ons zo geleerd - de bemiddeling van de Moeder. Toen ervoer ik dat God in Zijn genade voor mij wilde vervullen wat er in Jesaja 65:1 geschreven staat: Ik werd gezocht door hen die niet naar Mij vroegen, Ik werd gevonden door hen die Mij niet zochten. Ik zei tegen mensen die Mijn naam niet aanriepen: Hier ben Ik, hier ben Ik. En toen wist ik het! Ik knielde bij het kruis. De Heere nam mij als het ware mee terug naar het moment waarop ik besloten had zonder Hem te leven. Daar lag de bron van mijn ongeluk, en ik begreep dat alleen Hij echte vrede en verlichting kon brengen."

En toch bleef het onrustig in Diego's hart: "Ik probeerde me af te keren van de zonden. Ik geloofde echt dat God redde door geloof maar mijn slechte daden waren zo talrijk dat ik er van overtuigd bleef dat ik nooit voor mijn zonden zou kunnen betalen..."

Toen Diego eenentwintig was en rechten ging studeren, ontmoette hij Sara met wie hij later trouwde. Sara had in haar jeugd met haar moeder regelmatig protestantse erediensten bezocht. En dat heeft geleid tot een diepgaande verandering in Diego's geloofsleven. "De beeldencultus, de aanbidding van de Maagd en de leer van de verlossing overeenkomstig de rooms-katholieke leer gaven mij geen rust."

In een preek van een protestantse predikant vernam Diego wat er tussen het zesde en negende uur aan het kruis was gebeurd. Diego vertelt: "Dat de Vader de Zoon had belast met mijn zonden, al mijn zonden, dat Christus de prijs voor mijn verlossing had betaald - aangezien ik dat zelf niet kon. Dat door het bloed van Jezus mijn rekening al bij God is vereffend, en dat ik dat in geloof aanvaard en belijd. Wij hebben, gerechtvaardigd door geloof, vrede met God door onze Heere Jezus Christus. Eindelijk heeft mijn ziel ware vrede en vreugde en tot op de dag van vandaag verheug ik mij in deze verlossing én Verlosser."

Ter afsluiting van zijn getuigenis wijst Diego bescheiden naar boven, en eigenlijk weet ik al wat hij wil zeggen, ook al doet hij er glimlachend het zwijgen toe... Ja, we zijn niet volmaakt, maar God die ons Zijn Geest gegeven heeft om Zijn wil te doen in onze hele manier van leven, is er altijd bij. Hij is getrouw en schenkt ons Zijn genade. Hij helpt, Hij verlost.

Sara en Diego trouwden in 2011. Ze hebben twee dochters. Het gezin is lid van een protestantse gemeente in Vigo en zijn goede vrienden van Carlos Rodríguez, redacteur van En la Calle Recta, en zijn vrouw Manoli.

Artikel is bewerkt en vertaald door D. Lammers. Het artikel is eerder gepubliceerd in het Spaanstalige magazine En la Calle Recta, nr. 283.