19-02-2024
Anne en Natalia: Verbonden op afstand
Natalia: Het is weer zondag, mijn favoriete dag van de week: het is tijd voor de kerk. Na een metrorit van 45 minuten en nog eens 10 minuten lopen kom ik eindelijk aan bij ons kerkgebouw. Veel families moeten, net als ik, een aardige reis maken. Onze gemeente bestaat uit gezinnen uit de buitenwijken van Milaan en de dorpjes rondom de stad. Na de ochtenddienst is er gelukkig genoeg tijd om bij te praten met de gemeenteleden. Doordeweeks is het lastig om elkaar te treffen, door de reistijd en door de drukke schema’s: daarom geniet ik van de ontmoeting met leeftijdsgenoten, oud én jong op zondag in de kerk.
Deze zondagmiddag nodigt Maria mij uit voor een lunch bij haar familie in Saronno. Dit is een stadje op 20 minuten afstand van Milaan. En na een échte Italiaanse pranzo brengen ze me naar het treinstation, vanwaar ik weer terug naar huis reis.
Anne: Mijn reistijd naar de kerk is ongeveer een uur. Mijn man en ik wonen bij het Comomeer en pakken de snelweg naar Milaan. We zijn niet de enigen die ver weg van de kerk wonen: bijna alle gereformeerde kerken in Italië hebben een grote geografische spreiding. Die afstand tot de kerk kan vragen oproepen: Ben ik alleen? Ben ik de enige christen? Juist voor jonge mensen kan dit moeilijk zijn. Door een gebrek aan gelijkgestemden in je omgeving kan het soms lastig zijn om sterk in je schoenen te staan!
Daarnaast heeft de geografische spreiding ook gevolgen voor het delen van je geloof. Omdat er geen lokale gemeenschap dicht bij huis is, ziet dat er anders uit. Waar je in Nederland makkelijker kan aanhaken bij evangelisatie-activiteiten die worden georganiseerd door de kerk, is dat in Italië geen optie. En dat vraagt om moed, zo zonder het veilige vangnet van de groep, wat toch drempelverlagend werkt.
Natalia: Nog even terug naar die ontmoeting op zondag. Normaliter zie ik Anne en Maria’s familie alleen maar op zondag. Betekent dat dat ik alleen ben? Zeker niet! Ik moet terugdenken aan de periode toen mijn moeder in Colombia ziek was. Ik voelde me eenzamer dan ooit. Die zondag vroeg Maria me om te komen lunchen met haar gezin. Ze bad voor me, zong met me en troostte me. Zij en haar familie waren echt een lichtpuntje in een donkere tijd. Misschien zijn Maria en haar gezin, Anne en ik geen buren. Maar we zijn door het geloof wel verbonden in Christus. Die verbondenheid geeft de moed en kracht om door te gaan!
De vriendinnen Natalia (uit Colombia) en Anne (uit Nederland) wonen sinds een aantal jaar in Italië. Ze kennen elkaar van de Chiesa Riformata Filadelfia in Milaan. Samen bespreken zij de bijzondere, leuke, verbazende en gekke dingen die ze tegenkomen in het dagelijkse Italiaanse leven.