“Henk, waarom word je geen evangelist?”

Geroepen

Henk (51) weet zich geroepen om het Evangelie te verkondigen. In de afgelopen jaren besloot hij om die reden theologie te gaan studeren en werkte als pastoraal werker. Toen hij naar eigen zeggen in de studie vastliep, stelden verschillende mensen hem de vraag: “Henk, waarom word je geen evangelist?” Die vraag bleef haken en samen gingen ze op zoek om te zien waar deuren open zouden gaan. Het werd op verschillende wijzen duidelijk dat het in het zuiden van het land zou zijn. “Met Sjofar ben ik anderhalf jaar naar Maastricht gegaan, één keer per maand. Ik ontmoette daar mensen met levensvragen, die graag een Bijbeltje wilden hebben. Maar ik kon dat geen vervolg geven. Ik dacht: ‘ik moet hier zijn’.” Uiteindelijk werd het niet Maastricht, maar wel Limburg.

Limburg

“Limburg heeft altijd al onze liefde gehad. We hebben er veel gewandeld, we vinden het een fijne plek om te zijn, de natuur spreekt ons aan, maar ook de mensen zijn hartelijk en gemoedelijk.” Toen  er een vacature voor Horst verscheen, aarzelde Henk ter Maaten om te reageren. “Ik had wel een aantal voorwaarden voor mijzelf ingebouwd. Maar die voorwaarden waren geen enkel probleem. Toen heb ik met alle vrijmoedigheid gesolliciteerd.” Hij vertelt dat hij in die periode soms door zijn vrouw Marianne ‘Jona’ werd genoemd. “Het is bijzonder om achteraf te zien hoe de Heere je gewillig maakt om te gaan.”

Eerste contacten

Tijdens de sollicitatieprocedure besloten Henk en Marianne om Horst te gaan verkennen. Marianne: “We hebben daar ons eerste contact al gelegd, in de dorpsstraat. We hadden een mooie ontmoeting, dat was eigenlijk een engel die de Heere zond.” Henk vult aan: “Het was een oudere man uit het dorp, die veel meegemaakt had in zijn leven, en daardoor het zicht op God een beetje kwijt geraakt was. Hij vroeg aan ons of wij nog vrijmoedig konden geloven, want voor hem was dat moeilijk geworden. Dan krijg je de gelegenheid in de schoot geworpen om te getuigen, zonder dat je het geforceerd op gang moet brengen.”

Dienen

Wat spreekt Henk en Marianne in het evangelisatiewerk het meest aan? Marianne antwoordt resoluut: “Er voor de mensen zijn. Luisteren naar hun verhaal, dat je iets bij kunt dragen.” Henk blijkt het bezoekwerk al voor zijn aanstelling te hebben opgepakt: “Wij willen er voor iedereen zijn. We hebben al verschillende mensen bezocht, waar zoveel nood zit van het leven, dat je er voor zulke mensen gewoon als mens tot mens wilt zijn.” Naast het bezoekwerk zullen zij zich inzetten voor evangelisatie op de weekmarkt van Horst, het organiseren van een koffie inloopochtend, een Bijbelstudiegroep en de diensten op zondagmorgen.

Troost

Hoe is het om als evangelist in een zogenaamde ‘rooms-katholieke’ provincie te werken? “In Maastricht heb ik hele gelovige rooms-katholieke mensen ontmoet. Daar wordt je gewoon blij van! Maar er zijn ook mensen die soms verschrikkelijke dingen met de kerk hebben meegemaakt. Ik hoef het ook niet goed te praten wat er verkeerd is gegaan. Ik ben er nooit bij geweest. En ten diepste is dat ook niet het belangrijkste. Wij moeten niet in de kerk, maar in God geloven, in het werk van de Heere Jezus Christus, dat Hij onze Verlosser is.” Henk sprak ook mensen die teleurgesteld in God waren geraakt door de moeilijkheden die hen waren overkomen. Hij ziet dat als een mogelijkheid tot gesprek: “Het is een brug om het over God en de troost in het geloof te hebben. Ik herken de vragen van mensen, want het leven is niet altijd gemakkelijk of mooi.”

Kruis

In de huiskamer en studeerkamer van familie Ter Maaten hangt een houten kruisje. “Het kruis is echt een belangrijk symbool voor ons geworden. Daarom hebben we een kruis opgehangen. Ik vind dat een gemis in onze reformatorische kerken. We hebben het altijd over het kruis, maar je ziet nergens een kruis! Misschien herinnert dat teveel aan het rooms-katholicisme?” Het symbool van het kruis is voor Henk, in gesprek met rooms-katholieken, een brug om het over Jezus te hebben: “Ik ontmoet heel veel jonge mensen die met een kruisje om hun nek lopen. Dan vraag ik aan ze: ‘Ik zie dat je een kruisje om hebt, ben je gelovig?’.” Marianne geeft het antwoord: “Ze zijn vaak gedoopt en hebben communie gedaan.” Henk heeft de indruk dat het geloof voor velen betekenis heeft, maar soms blijft het steken in oppervlakkigheid. “Pas vroeg ik aan een oudere: ‘Gelooft u in God?’ Ze keek me aan en zei: ‘Dat is een rare vraag! Tuurlijk geloof ik in God!’ Ze gelooft wel in God, maar persoonlijke vergeving van zonden door het geloof in Jezus Christus is ver weg.”

Verhuizen

Vanaf 1 april hoopt Henk aan de slag te gaan in Horst. Ze zien er het meest naar uit om daar te gaan wonen. “We zijn blij dat we er een huis konden kopen, maar het enige nadeel is dat het voor ons gevoel nog wat lang duurt. Eigenlijk wil je na de bevestiging hier inpakken en daar naar toe gaan.” Ze zullen begin december Elst en hun kerkelijke gemeente in Veenendaal verlaten. Een thuisfrontteam is in het leven geroepen om de achterblijvers te blijven informeren over het evangelisatiewerk. “Mijn advies zou zijn om een vakantie in Limburg boeken en één van de evangelisatieposten bezoeken. Het is blik verbredend om eens een andere dienst te ervaren.”

Foto: IRS.