Het getuigenis van Jónatan Martín Heredia

“Die u uit de duisternis geroepen heeft tot Zijn wonderbaar licht”

JÓNATAN, WAAROM HEB JE DEZE TEKST GEKOZEN VOOR JE GETUIGENIS?

“Ik heb hiervoor gekozen omdat ik me herken in deze tekst uit de eerste brief van de apostel Petrus, hoofdstuk twee, vers negen. De reden hiervoor is dat ik me ervan bewust ben dat ik in die tijd voorafgaand aan mijn bekering niet de intentie of het verlangen had om God te zoeken, maar toch zocht Hij me op en riep me. Ik hoorde niet alleen naar Zijn stem, maar ik kon Zijn roeping niet weerstaan, ik volgde Hem (Johannes 10:27). Zou iemand God kunnen weerstaan? Toen Hij me riep, kon ik niet anders. Ik overdacht mijn zonde en ik zag Hem met Zijn open armen als mijn volkomen Zaligmaker.”

“Voordat ik verder ga: mijn naam is Jónatan en ik ben 33 jaar oud. Ik ben getrouwd met de mooiste vrouw ter wereld: Zippora. En dat niet alleen, God heeft ons twee prachtige dochters willen geven: Zippora (7 jaar) en Alma (een paar maanden oud). Ik geloof oprecht dat iedereen, of hij nu een gelovige is of niet, God elke dag moet danken voor alles wat God hem geeft.”

HOE ZOU U UW GEESTELIJKE TOESTAND OP HET MOMENT DAT U TOT BEKERING KWAM, OMSCHRIJVEN?

“Het beeld van de “duisternis” kan het niet beter beschrijven. Dat is hoe ik was! Ik geloof daarom dat elke gelovige evenzo moet erkennen dat hij vóór zijn bekering in duisternis leefde, ver van God vandaan. We moeten overdenken waar de Heere ons uit heeft gered om zo meer en meer waarde te hechten aan dat wonderbaarlijke licht waarnaar Hij ons heeft overgebracht. Een licht dat alleen van Christus Zelf uitgaat. We moeten onder dat licht leven en er verborgen en persoonlijke gemeenschap mee hebben. Door het Woord van God, het enige honderd procent betrouwbare middel en door gebed. Ik zal nooit vergeten wat God voor mij deed toen ik in die duisternis leefde (Johannes 4:16).”

KUN JE ONS IETS OVER JE LEVEN VERTELLEN?

“Uiteraard. Kort na de geboorte maakten mijn ouders zich zorgen toen ze de vreemde paarsige kleur van mijn huid zagen. Ze brachten me naar de dokter, maar die wist niet waardoor het kwam. Na veel testen werd duidelijk dat ik ernstige hartproblemen had. Ze konden me echter niet opereren vanwege mijn lage gewicht, ik was overgeleverd “in de handen van God”. En dat was het ook echt! Mijn wanhopige, niet-gelovige ouders wisten niet wat ze moesten doen. De dokter had hen verteld hoe gevaarlijk de ingreep was, een hoog percentage kinderen overleeft het niet. Stelt u het zich eens voor.”

Foto: ECR.

WAT HEBBEN JE OUDERS GEDAAN?

“Wat een benauwend dilemma voor mijn ouders! Kiezen tussen een operatie die mij mijn leven zou kunnen kosten, of geen operatie ondergaan en mij verliezen. Maar God heeft altijd het laatste woord! Omdat ze niet echt wisten wat ze moesten doen, namen ze me mee naar een zeer beroemde “genezer” van wie ze zeiden dat hij mensen genas. Maar ik genas niet, integendeel. Op een dag viel ik op de grond. Mijn ouders brachten me opnieuw naar het ziekenhuis en zo ontdekten ze een andere ziekte, zo mogelijk erger dan degene die ik al had. Zo klein ik was onderging ik twee ingrepen. Dankzij God kan ik het nu navertellen.”

WAT HERINNER JE JE NOG UIT JE JEUGD?

“Ik weet nu dat de Heere mij van mijn ziekten heeft genezen toen ik nog klein was. Maar ik had nog iets anders nodig, nog veel belangrijker: wedergeboren worden. Toen ik 17 was, leek mijn leven perfect. Ik had alles wat een tiener zou willen, maar toch voelde ik een grote leegte, een leegte die met de dag groter werd. Zo kwam ik op een zekere dag in een protestantse kerk. Vanaf dat moment begreep ik dat hier mijn weg was, een weg die ik nooit meer zou verlaten. Er is niets vergelijkbaars met het bewonderenswaardige licht van Jezus. Vanaf dat moment begon alles in het leven betekenis te krijgen en verdween mijn duisternis.”

HOE IS JE LEVEN VANDAAG?

“Wel, het leven is nooit altijd “rozengeur en maneschijn”. De Heere heeft ons geen probleemloos leven beloofd. Ik worstel opnieuw met een andere ziekte die mijn arm flink heeft aangetast en door de infectie heb ik bijna mijn tenen verloren. Daarbij heb ik bijna de helft van het zicht in een van mijn ogen verloren en ook met de andere zie ik minder. Desondanks kan ik vol vertrouwen zeggen dat niets mij zal scheiden van Zijn wonderbaarlijke licht!”

HOE VOEL JE JE? HOE LEEF JE IN GELOOF TE MIDDEN VAN DE ZIEKTE DIE JE ONS HEBT BESCHREVEN?

“De waarheid is dat ik -ondanks mijn ziekten en mijn andere worstelingen, zoals een wijze man van God zei- beter ben dan ik verdien. Ik verdiende wat Christus leed in mijn plaats aan het kruis, en desondanks mag ik Zijn genade en vergeving genieten. Ik dank God voor dat wonderbaarlijke licht, dat nooit ophoudt in mijn leven te schijnen. Ik wil iedereen die mijn getuigenis leest eraan herinneren dat, als je door het dal van de schaduw des doods moet, het onovertroffen licht van Christus de duisternis die je omringt kan verdrijven -hoe donker en benauwd het ook mag schijnen- en je overzetten in Zijn wonderbaar licht.”

Jónatan Martín Heredia woont in Almuñécar, Granada (Spanje). Dit getuigenis verscheen in het maart 2021 nummer van En la Calle Recta, het Spaanstalige evangelisatietijdschrift dat door IRS wordt uitgegeven. Hier vind je meer over En la Calle Recta.