Judith Sluijs: “Eén van de verdrietigste dagen was tegelijk ook één van de mooiste dagen”

Judith Sluijs: “Ruim vier jaar geleden had ik een moeilijk gesprek met een trouwe zuster uit de gemeente. Ze is moeder van drie kinderen en stond op het punt te scheiden van haar man omdat ze iemand anders had leren kennen. We hadden op een neutrale plek afgesproken om rustig te kunnen praten. Het doel van het gesprek was niet om haar te veroordelen, maar om naar haar te luisteren, te vragen hoe dit alles zo ver kon komen en om haar te waarschuwen niet die verkeerde weg in te slaan. Het gesprek op zichzelf was goed, open en eerlijk. Maar de conclusie was rauw. Ook al besefte ze goed dat dit niet de goede weg is, ook al geloofde ze nog steeds in God en Zijn geboden, ze zou toch haar eigen wil doen, God de rug toekeren en doorzetten in de scheiding. Ik was erg verdrietig en het voelde alsof ik een zuster verloren had. Na het gesprek ging ik naar de vrouw die ondertussen op mijn zoontje had gepast. Zij was met haar gezin een contact in de gemeente, we konden hen veel vanuit de Bijbel vertellen en uitleggen. Ook nu weer gaat het gesprek als vanzelf snel over de Heere en Zijn Woord. Toch overvalt het mij, als ze mij ineens vraagt wat ze moet doen om gedoopt te worden. Ze begrijpt niet goed waarom ik begin te huilen. Maar het contrast met het vorige gesprek kan voor mij niet groter zijn. Eén zuster verloren, en één zuster gevonden. En dat op één middag. Zo was voor mij één van de verdrietigste dagen tegelijk ook één van de mooiste dagen. God gaat verder en gaf me geen kans om bij de pakken neer te blijven zitten. En mijn gebed mag zijn dat de Heere ook Zijn afgedwaalde schapen terug mag vinden.”

Foto: Judith Sluijs.