Geloven terwijl de kerk gesloten is

Guus Van Amstel: “Het was een lange middag geweest en ik had niet zo veel tijd meer want ik moest zeker op tijd thuis zijn om met deze kou dochterlief met de auto op te halen van school. Eigenlijk was ik liever meteen naar huis gereden want op één of misschien wel twee goede gesprekken na waren de meeste deuren snel weer dicht gegaan.”

“Ondertussen was ik aangekomen in de straat waar ik moest zijn en toen ik bij de betreffende woning stopte, herinnerde ik me nog levendig hoe goed het gesprek met deze man een jaar geleden was geweest. Het was de diaken van de rooms-katholieke kerk van dat dorp. Hij had heel veel gelezen over het geloof, maar hij worstelde met een heleboel vragen. Ik hoopte dat de coronacrisis en de sluiting van een heleboel kleine parochies niet een te groot effect had gehad op het actieve religieuze leven van deze man.”

“Tijdens ons gesprek bleek dat het allemaal toch een groter effect had dan eerst gedacht. Dat gaf hij zelf aan. Lezen deed hij steeds minder en een kaarsje gaan branden of in de kerk gaan bidden zat er ook steeds minder in. Hij zei: “Geloven, daar heb ik ook een gevoel bij nodig en dat mis ik door dat we niet meer samenkomen, de onderlinge liefde is daardoor weggeëbd.””

“We mochten aan de deur in gesprek gaan over het vers uit Mattheus 22:37-39: “Jezus zei tegen hem: U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dit is het eerste en het grote gebod. En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.” Dit vers trof hem en het zette hem ertoe aan het dagboekje aan te nemen en actief te gaan lezen. Want geloven was meer dan alleen maar je naaste liefhebben. Je moet eerst je relatie met God op orde hebben voor je die liefde kunt doorgeven. Door de kracht van de Here trok ik die middag als laatste bij deze man aan de bel. Hij had het nodig maar ik net zo hard! Soms moet je even doorbijten voordat zegen zichtbaar wordt.”

Artikel en foto: Guus Van Amstel